Συμπερίληψη τῆς Ψυχολογικῆς Ἀξιολόγησης τῆς Προσωπικότητας στή διαγνωστική περίοδο, ἀπό κοινοῦ μέ τή λεπτομέρη λήψη τοῦ Ἱστορικοῦ, τήν Ψυχιατρική Ἐκτίμηση καί τήν Οἰκογενειακή Ἀξιολόγηση. Η διαγνωστική περίοδος ἔχει ὡς σκοπό τή διαμόρφωση μιᾶς ὁλοκληρωμένης ἐκτίμησης, προκειμένου νά συγκροτηθεῖ ἡ θεραπευτική πρόταση.

Κριτική ἐπανεκτίμηση τῆς Ὁμαδικῆς Ἀνάλυσης καί τῆς Θεραπευτικῆς Κοινότητας καί ἀνάδειξη ἀμφοτέρων σέ θεραπευτικές διαδικασίες κατάλληλες γιά τίς σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές.

Πρωτότυπες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις: Ὁμαδικοαναλυτικό Μοντέλο Ψυχοθεραπευτικῆς Κοινότητας, Ὁμαδικοαναλυτικό Ψυχόδραμα, Δεκαπενθήμερη Ψυχοθεραπευτική Κοινότητα, Ψυχόδραμα Νεαρῶν Ἐνηλίκων κ.ἄ.

Ἔμφαση στίς Ἀδόμητες Δραστηριότητες – Μεσοδιαστήματα –Μέσον. Ὡς τέτοιες δραστηριότητες ἤ καταστάσεις θεωροῦνται οἱ ἐκ τῶν πραγμάτων προκύψασες ἤ ὑφιστάμενες, ὅπως: ὁ χρόνος πού μεσολαβεῖ μεταξύ τῶν συνεδριῶν, οἱ τυχαῖες ἤ συμπεφωνημένες συναντήσεις μεταξύ τῶν θεραπευομένων, θεραπευτῶν καί θεραπευομένων, ἤ ἐκπαιδευτῶν καί ἐκπαιδευομένων.

Ὁρισμός τῆς θεραπείας: «Ὁτιδήποτε ἐπιχειρεῖ κανείς γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάτι ἢ νά ἀλλάξει κάτι. Αὐτό τό ἐπιχειρεῖ εἴτε μόνος του εἴτε μέ τή βοήθεια τῶν δικῶν του (ἀνθρώπων), εἴτε μέ τή βοήθεια εἰδικῶν.  Ἡ λέξη κλειδί ἐδῶ εἶναι τό “μέ” “μαζί”  (Τσέγκος, 1987, 2002, σελ. 76). Ἄλλωστε, σύμφωνα μέ τόν S.H. Foulkes “ἡ ψυχοθεραπεία γίνεται ἀπό τήν ὁμάδα, γιά τήν ὁμάδα, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ συντονιστῆ”.

Διάκριση τοῦ κολλεκτιβισμοῦ άπό ἀπό τόν κοινοτισμό. Ὁ κολλεκτιβισμός χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἔλεγχο τῆς κοινῆς διαβίωσης καί τοῦ ἐργασιακοῦ περιβάλλοντος, καθώς ἐπίσης καί ἀπό τήν κοινή κατάκλιση καί τήν ὁμαδική διατροφή. Ἀντιθέτως, ἡ Κοινότητα διακρίνεται ἀπό τή συμμετοχή ὅλων στή λήψη ἀποφάσεων πού ἀφοροῦν τή λειτουργία της, τή διατήρησή της καί τήν ἰδιαίτερη κουλτούρα της, ἀλλά καί ἀπό τήν ἰδιωτικότητα καί ἰδιαιτερότητα τῆς προσωπικῆς διαβίωσης (κατοικία, οἰκογένεια κτλ.).

Ὁ Κοινός Νοῦς (common sense) μπορεῖ νά καλλιεργηθεῖ εὔκολα καί νά εὐδοκιμήσει ἄνετα μέσα στό Κοινοτικό περιβάλλον, παρέχοντας ἕνα ἀντίδοτο κατά τῆς ἀ-νοησίας (nonsense), ἀλλά καί κατά τῆς ἀναπτύξεως τοῦ μηχανιστικοῦ καί ἀναγωγικοῦ (reductionistic) τρόπου σκέψεως, ἐκτρέφοντας ἔτσι τίς ὀρθολογιστικές καί νοησιαρχικές δοξασίες, οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦνται εὔκολα στήν ψυχοθεραπεία, ὅπως καέ σέ ἄλλα ἀλτρουϊστικά ἐπαγγέλματα.

Χιοῦμορ. Θεωρεῖται ὡς ἕνα φυσικό, ὑγιές καί ἀπαραίτητο στοιχεῖο τοῦ ψυχισμοῦ ὅλων τῶν ἐμπλεκομένων στήν ψυχοθεραπευτική διεργασία, καθώς καί ὡς ἕνα ἰσχυρό ἀντίδοτο στήν ὅποια παθολογία.

Ἡ προσωπική ἑστίαση στό ὄνειρο, δηλαδή προσέγγιση τοῦ ὅποιου, αὐθορμήτως ἐκφραζομένου ὀνειρικοῦ ὑλικοῦ, ἀποκλειστικῶς ὡς ἑνός προσωπικοῦ τρόπου ἔκφρασης τοῦ καθενός καί ὄχι ὡς προϊόντος ἐμπλουτιστικοῦ τῆς ἐπιχειρηματολογίας γιά τήν ὑποστήριξη θεωριῶν, μέσῳ τῆς ἀνεξέλεγκτης ἑρμηνειολογίας. Ἡ ἑρμηνεία τοῦ ὀνείρου ἐπαφίεται στή δικαιοδοσία τοῦ ὀνειρευθέντος καί δευτερευόντως τῶν θεραπευτῶν καί τῶν ἄλλων συνθεραπευομένων.