Ἡ Ψυχαναλυτική καί Ὁμαδικοαναλυτική μου ζωή με τόν S.H. Foulkes

” Ἡ Ψυχαναλυτική καί Ὁμαδικοαναλυτική μου ζωή με τόν S.H. Foulkes “, τοῦ E.J. Anthony, Group Analysis, 43 (3), p.p.81‐85. Μετάφραση: Ἀλκυόνη Τσέγκου

Πρωτοσυνάντησα τὸν S.H. Foulkes, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στὰ γήπεδα τέννις τοῦ Northfield Military, ὅπου μαζὶ μὲ τὴ δεύτερη σύζυγό του, Kimberly, κατατρόπωσαν συντριπτικὰ ἐμένα καὶ τὸν συμπαίκτη μου. Ὕστερα ἀπὸ χρόνια ἔμαθα ὅτι, πρὶν μεταναστεύσει στὴ Βρετανία, ἦταν πρωταθλητής στὴ Φραγκφούρτη. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῆς γνωριμίας καὶ κατανόησης τοῦ Foulkes, τοῦ ἐμπνευστῆ καί ἰδρυτῆ τῆς ὁμαδικοαναλυτικῆς ψυχοθεραπείας.

Ἡ ἑπόμενη συνάντησή μας ἔγινε μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου, ὅταν εἶχα κάνει αἴτηση γιά ἐκπαίδευση στὸ Βρετανικὸ Ψυχαναλυτικὸ Ἰνστιτοῦτο. Στὴ συνέντευξη ρωτήθηκα ἐὰν ἤθελα μία συνηθισμένη ἤ μία εἰς βάθος ἀνάλυση, κάτι στὸ ὁποῖο ἀπάντησα ὅτι δὲν εἶχα ἰδέα τί σήμαινε. Μοῦ εἶπαν τότε ὅτι θὰ μὲ παρέπεμπαν στὴ Β’ ὁμάδα, ὅπου τυχαίνει νὰ ὑπάρχει κενὴ θέση στὸν ἐκπαιδευτή, ψυχαναλυτή, Dr. Foulkes. Ὅταν συνῆλθα ἀπὸ τὸ πρῶτο σόκ τῆς τοποθέτησης, προσπάθησα νὰ θυμηθῶ ὅλα ὅσα εἶχα μάθει γι’ αὐτὸν στὸ Northfield.

Ἦταν πολὺ γνωστὸς ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ‘groupies’ (μέλη τῶν θεραπευτικῶν ὁμάδων), τοὺς ὁποίους θεράπευε πολὺ ἐπιτυχημένα, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ γιὰ τὶς ἐποικοδομητικὲς ὁμαδικοαναλυτικὲς του θεωρίες. Ἀξιομνημόνευτη ἦταν ἡ γνώμη ἐνὸς σημαντικοῦ στελέχους στὸ Northfield, τοῦ Dr. Tom Main, ὁ ὁποῖος ἀργότερα συνόψισε τὴν ἄποψή του γι’ αὐτὸν ὡς ἑξῆς:

«Ὁ καθένας μπορεῖ συμπτωματικῶς νὰ γίνει πρωτοπόρος, γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ἀλλὰ χρειάζεται τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐπιμονὴ ἐνὸς Foulkes προκειμένου νὰ ἐκμεταλλευθεῖ πλήρως ἕνα τυχαῖο πλαίσιο καὶ νὰ γίνει πρωτοπόρος, καθὼς καὶ νὰ μελετάει, νὰ σχολιάζει, νὰ ἐλέγχει, νὰ συνδέει καὶ νὰ κερδίζει συναδέλφους, νὰ ἀναλαμβάνει ἐγχειρήματα, νὰ κριτικάρει καὶ νὰ ἀναθεωρεῖ τὴ θεωρία του καὶ νὰ ἀναπτύσσει ἕνα σύνολο ἀπὸ ἰδέες γιὰ περαιτέρω παρατήρηση» .

Ὁ Foulkes ἦταν τὸ ἐπίκεντρο κάθε ὁμαδικῆς θεραπείας στὸ Northfield ‐ ἐνδιαφερόμενος, προβληματιζόμενος, ἐμπνέοντας, προσηλωμένος στὴ δουλειά του καὶ συμπαρασύροντας τοὺς ἄλλους στὴ διαμόρφωση ἰδεῶν, σχετικὰ μὲ τὴ φύση τῆς ὁμαδικῆς διαδικασίας.

Κάποτε συνόψισα τὴν τεχνική του σὲ ἕνα ἄρθρο, τὸ ὁποῖο συμπεριλήφθηκε σὲ ἕνα σημαντικὸ ἐγχειρίδιο στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Ἐπεσήμανα δυὸ σημαντικὰ σημεῖα: τὸν χαρακτηριστικὸ προβληματισμό του καὶ τὴν ροπή του πρὸς κάποια προτιμητέα ἐπίγνωση. Σὲ μία θεραπευτικὴ ὁμάδα, ὅπως αὐτὴ περιγράφεται ἀπὸ ἕναν ἀσθενῆ, ἔδειχνε «μία ἰδιαίτερα πειθαρχημένη προσέγγιση ἡ ὁποία ὑπαγορευόταν ἀπὸ μία σίγουρη ἀντίληψη τῶν ἐναλλασσόμενων προτύπων τῶν σχέσεων. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο φαινόταν σὰν μιὰ ἤρεμη, ἀποστασιοποιημένη παθητικότητα ἦταν γιὰ μένα μία ἐκδήλωση τῆς ἔντονης ἐμπλοκῆς του καθὼς καὶ τῆς εὐαίσθητης καὶ χαλύβδινης ἐπιβολῆς τῆς τεχνικῆς του».

Καθὼς ξεκίνησα τὴν ψυχαναλυτική μου ἐκπαίδευση μαζί του, ἔμοιαζε ὅτι κι ὁ ἴδιος μάθαινε διαρκῶς, ἐξίσου, ἀπὸ ἐμένα, ὅπως κι ἐγὼ ἀπὸ ἐκεῖνον· ὅμως, ἡ «ἤρεμη, ἀποστασιοποιημένη παθητικότητά» του ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ γίνει ἀποδεκτὴ καθὼς περνοῦσε ὁ χρόνος. Ἐγώ, ἀπὸ τὴν πλευρά μου, ἀνέφερα τὸ ἱστορικό μιᾶς πολὺ διαταραγμένης παιδικῆς ἡλικίας, τὴν ὁποία βίωνα χωρὶς τὴ βοήθεια τῶν γονιῶν μου, πάνω ψηλὰ στὰ βουνά τῶν Ἰμαλαΐων, διδασκόμενος ἀπὸ Ἰησουίτες ἱερεῖς. Ὅταν φάνηκε μᾶλλον ἀδιάφορος σὲ αὐτὴ τὴ μυστηριώδη διήγηση, ἀναρωτήθηκα, ἀργότερα, ἐὰν ἐκεῖνος γνώριζε σχετικὰ μὲ τὸν ἀντίκτυπο τῶν παιδικῶν διαταραχῶν στὸ ἀναπτυσσόμενο ἄτομο. Πολλὰ χρόνια ἀργότερα, ὅταν πῆγα νὰ δουλέψω μὲ τὸν Καθηγητή Jean Piaget στὴ Γενεύη, ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ πιὸ ἔντονα τὴν ἀφοσίωσή μου στὴν κατανόηση τῶν παιδιῶν. Ο Piaget φαινόταν νὰ ἀνταποκρίνεται καλοσυνάτα στὴν ἱστορία μου, σχετικὰ μὲ τὰ πρώϊμα τραύματα, καὶ μὲ ἐνθάρρυνε νὰ ἀσχοληθῶ ἐπαγγελματικὰ μὲ αὐτὸν τὸν τομέα. Μὲ τὸ σύνηθες ἀστεῖο του χαμόγελο, σχολίασε ὅτι ἡ ψυχαναλυτικὴ ματιὰ δὲν θὰ μὲ ἔβλαπτε, ἀλλὰ τόνισε ὅτι ἡ δική του ψυχανάλυση δὲν τοῦ ἔκανε καλό. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅταν ἔφυγα γιὰ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες γιὰ νὰ ἀναλάβω τὴν πρώτη, παγκοσμίως, παιδοψυχιατρικὴ ἕδρα, ὁ Foulkes μίλησε στὸ ἀποχαιρετιστήριο γεῦμα ποὺ δόθηκε πρὸς τιμήν μου καὶ ἀνέφερε, πρὸς ἔκπληξή μου, τὴν ἐπίγνωσή του γιὰ τὴ θλιβερὴ παιδική μου ἡλικία καὶ πῶς αὐτὸ μὲ εἶχε ὁδηγήσει στὴ θεραπεία παιδιῶν, τόσο ἀτομικὰ ὅσο καὶ σὲ ὁμάδες.

Πρὸς τὸ τέλος τῆς θεραπείας μου μαζί του, πρότεινε ὅτι ἴσως νὰ μὲ ἐνδιέφερε νὰ συμμετάσχω στὶς ὁμάδες ποὺ διεξάγονταν στὸ σπίτι του. Ἡ πρόταση μοῦ κίνησε τὸ ἐνδιαφέρον καὶ κολακεύτηκα ποὺ μὲ θεωροῦσε ὡς «ἔξω ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸ ντιβάνι». Στὸ σπίτι του, στὸ Linnel Close, βρέθηκα περιτριγυρισμένος ἀπὸ ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους, ἀναπτυξιολόγους, φιλοσόφους, ψυχολόγους καὶ διάφορους πανεπιστημιακούς, ποὺ ὅλοι ἦταν ἀπορροφημένοι σὲ μία ἐκπληκτικῆς ποικιλίας ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων καὶ ἀντιδράσεων. Μοῦ θύμιζε τὸ μυθιστόρημα τοῦ Thomas Mann «Τὸ Μαγικὸ Βουνὸ» ὅπου, ψηλὰ στὶς Ἑλβετικές Ἄλπεις, μία μεγάλη ὁμάδα διακεκριμένων φυματικῶν ἀσθενῶν ἀντάλλασσαν μεταξύ τούς ἕνα εὐρὺ φάσμα ἰδεῶν.

Ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ τὴ σταδιακή, συναισθηματικὴ καὶ διανοητική, ἐπίδραση τῆς ὁμάδας καὶ ξεκίνησα νά μετακινοῦμαι σταθερὰ ἀπὸ τὴν ψυχαναλυτική θέση πρὸς ἕναν ὁμαδικοαναλυτικὸ κόσμο, ὁ ὁποῖος ἔμοιαζε νὰ δημιουργεῖται. Μετὰ τὸ τέλος τῆς προσωπικῆς μου ἀνάλυσης, μὲ προσκάλεσε νὰ συμμετάσχω ὡς συν‐συντονιστὴς σὲ μία συνεχιζόμενη ὁμάδα, τὴν ὁποία εἶχε ἀναλάβει, καὶ ἐκεῖ συνειδητοποίησα ὅτι καθὼς τὸν παρακολουθοῦσα ἀπὸ κοντὰ ἐν δράσει, παρέμενε ὁ ἴδιος ἐκπληκτικὸς ὁμαδάνθρωπος ποὺ εἶχα βιώσει κατὰ τὴν ἀνάλυσή μου. Ἦταν ξεκάθαρο ὅτι, σὲ αὐτὴ τὴν καινούργια κατάσταση, μὲ παρατηροῦσε ἐξίσου ὅπως ἔκανε καὶ κατὰ τὴν ἀναλυτική μου θεραπεία. Στὸ τέλος αὐτῆς τῆς δεύτερης ἐμπειρίας, μὲ προσκάλεσε νὰ συνεργαστοῦμε ὡς συνάδελφοι στὸ ἰδιωτικό του ἰατρεῖο. Ἐξεπλάγην καὶ ταυτόχρονα κολακεύτηκα καὶ δέχτηκα ἀμέσως. Προκειμένου νὰ ὑπογραμμίσει αὐτὴ τὴ νέα ἐξέλιξη, κανόνισε νὰ τρῶμε μαζὶ κάθε Παρασκευή, τονίζοντας ὅτι μετακινούμουν ἀπὸ τὸν ρόλο τοῦ ἀσθενοῦς σὲ αὐτὸν τοῦ φίλου. Ἐκείνη περίπου τὴν ἐποχή εἶχα γίνει ἐπίσης Διευθυντὴς τοῦ Παιδοψυχιατρικοῦ Τομέα στὸ Ἰνστιτοῦτο Maudsley καὶ Λέκτορας στὸ Κέντρο Anna Freud. Ἄρχισα σιγὰ σιγὰ νά ἀναπτύσσω μία ἀκόμα στενὴ σχέση, μὲ τὴν δεσποινίδα Freud αὐτὴ τὴ φορά, ἡ ὁποία ἐνίσχυσε τὶς ἰδέες μου σχετικὰ μὲ τὰ πρώϊμα στάδια ἀνάπτυξης. Συχνὰ συνέκρινα τὴ φιλία μου μαζί της καὶ τὸ κοινό μας ἐνδιαφέρον, σχετικὰ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ, μὲ τὴ συνεχιζόμενη σχέση μου μὲ τὸν Foulkes. Κάποια στιγμή, τὸν ἑπόμενο χρόνο, μὲ κάλεσε ἀναπάντεχα νὰ γράψουμε ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν ὁμαδικοαναλυτικὴ ψυχοθεραπεία καί αὐτὸ ὁδήγησε σὲ μία νέα ἐξέλιξη τῆς σχέσης μας. Δουλεύαμε ξεχωριστὰ καὶ ἀρκετὰ ἀνεξάρτητα, προκειμένου νὰ ὁλοκληρώσουμε ἕναν τόμο ὁ ὁποῖος ἔγινε ταχύτατα ἀνάρπαστος, καὶ τά ὀνόματά μας ἔμοιαζαν νὰ εἶναι συνδεδεμένα γιὰ πάντα.

Ἕνα ἀπόγευμα, πρὶν φύγω γιὰ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, μοῦ εἶπε ὅτι θὰ μποροῦσα νὰ ὀφεληθῶ ἀπὸ λίγο περισσότερη ἀνάλυση, ἀλλὰ προσέθεσε χαμογελώντας, ὅτι «ἴσως θὰ χρειαζόσουν λίγο περισσότερη αὐτοανάλυση». Μετὰ μοῦ εἶπε ὅτι δίσταζε νὰ μοῦ τὸ πεῖ αὐτὸ καὶ ἀναπόλησε μία ἀνάμνηση ποὺ εἶχε, ὅταν συνάντησε στὴ Βοστώνη τὴν Βιενέζα ψυχαναλύτριά του, τὴν Helene Deutsch. Τὴν εἶχε ἐπισκεφθεῖ στὴ Βοστώνη καὶ τῆς εἶχε πεῖ ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάλυση μαζί της εἶχε βιώσει ἀρκετὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα εἶχε ἀναγκασθεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει μόνος του. Ἡ ἀπόκρισή της ἦταν: «εἶμαι πολὺ χαρούμενη ποὺ εἶχες ἀναπτύξει, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀνάλυσης μαζί μου, μία καλὴ αὐτοαναλυτικὴ ἱκανότητα προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίζεις μελλοντικὰ προβλήματα.»

Τὸν εἶδα ξανὰ στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὅταν ἀμφότεροι διδάσκαμε στὸ Πανεπιστήμιο τῆς North Carolina, ἐκεῖνος στοὺς ἐνηλίκους κι ἐγὼ στὰ παιδιά. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐκεῖνος ἄκουγε ἐμένα περισσότερο, παρὰ ἐγώ, ἐκεῖνον Δὲν ἔκανε κανένα σχόλιο κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διαλέξεών μου, παρ’ ὅτι τὸν προκαλοῦσα νὰ ἀντιδράσει. Ἐκείνη τὴν περίοδο, σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις μου στὴν Ἀγγλία, μοῦ ζήτησε νὰ τὸν ἐξετάσω γιὰ πόνους στὸ στῆθος, κάτι τὸ ὁποῖο καὶ ἔκανα, νιώθοντας ὅτι ἦταν μία περίεργη ἀντιστροφὴ τῆς σχέσης γιατροῦ‐ἀσθενοῦς. Παρ’ ὅλα αὐτά, τοῦ εἶπα ὅτι χρειαζόταν ἕναν πλήρη ἰατρικὸ ἔλεγχο κι ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τὴν ἐπαγγελαμτική ἐργασία.

Κατὰ τήν τελευταία μου ἐπίσκεψη, μὲ συνάντησε στὸν σταθμό τοῦ μετρό, στὸ Golders Green, καὶ περπατήσαμε μαζὶ ὡς τὸ σπίτι του ὅπου καὶ μὲ φιλοξενοῦσε. Στὴ διαδρομή μὲ πῆγε νὰ δῶ τὸ Golders Green Crematorium, ὅπου ἦταν θαμένη ἡ Kimberly καὶ μοῦ εἶπε, μὲ ἔντονη συναισθηματικὴ φόρτιση: «θέλω νὰ θαφτῶ μαζί της». Μετὰ μπήκαμε σὲ ἕναν θάλαμο μὲ τέφρες, ὅπου ὑπῆρχε μία ἐκπληκτικὴ ὑδρία ποὺ περιεῖχε τὶς στάχτες τοῦ Sigmund Freud καὶ τῆς Anna Freud, οἱ ὁποῖες καὶ περιβάλλονταν ἀπὸ τὶς τέφρες ἄλλων κορυφαίων ψυχαναλυτῶν. Τοῦ εἶπα χαμογελώντας: «Ἔχεις ἄραγε σκεφτεῖ ποτὲ νὰ ἔχουμε κάτι τέτοιο στὴν ἀναλυτική μας ὁμάδα;» Χαμογέλασε καί εἶπε: «Ὄχι, νομίζω ὅτι ἔχουμε καλύτερους τρόπους νὰ ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀμφιθυμίες μας.»

Ἦταν γιὰ μένα ἕνα ἰδιαιτέρως ἐξαιρετικὸ ἄτομο, ποὺ ξεπέρασε ὅλες τὶς δυσκολίες τῆς μετανάστευσης καὶ τοῦ πολέμου, καθὼς καὶ τὴ διάλυση καὶ τὰ προβλήματα τῆς οἰκογενειακῆς του ζωῆς. Παρέμενα κάπως μπερδεμένος ὡς πρὸς τὴν προφανῆ ἀποφυγὴ τοῦ ἱστορικοῦ τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας μέχρι πού, πολὺ πρόσφατα, ἔμαθα ὅτι ὁ ἴδιος ἦταν τὸ πέμπτο καὶ τελευταῖο παιδί, ἕνα ἀναπάντεχο παιδί, τὸ ὁποῖο ἡ μητέρα του ἀρνοῦνταν νὰ θηλάσει, παραδίδοντάς τον σὲ μία τροφὸ γιὰ θηλασμό. Μεγάλωσε νιώθοντας ὅτι δὲν ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ὁλοκλήρωσης, κι αὐτὸ ἦταν ἐκεῖνο ποὺ σιωπηλά τὸν ὁδήγησε νὰ δεχθεῖ μία ἱστορία τὴν ὁποία μοιραζόταν μαζί μου καί, νομίζω ὅτι, μὲ ἔνοιωθε πλήρως.

Σὲ ἕνα παγκόσμιο ὁμαδικὸ συνέδριο στὴ Ζυρίχη, παρουσίασα τὴν ἱστορία μιᾶς ὁμάδας ἀπὸ μητέρες δολοφόνους, τὶς ὁποῖες ἐθεράπευα στὸ Νοσοκομεῖο Maudsley. Ἦταν μία ψυχοπαθητικὴ καὶ ὁριακὴ ὁμάδα, τὰ μέλη τῆς ὁποίας εἶχαν κατὰ καιρούς, ἐνσυνειδήτως καὶ μὲ τρομακτικὸ τρόπο, ἀπειλήσει νὰ σκοτώσουν τὰ παιδιά τους. Τὶς παρακολουθοῦσα γιὰ πέντε χρόνια καὶ εἶχαν ὅλες τους ἀναπτύξει, σὲ διαφόρους βαθμούς, μία ἰσχυρότατη μεταβίβαση πρὸς ἐμένα, ἡ ὁποία συνεχίστηκε ἀκόμα καὶ ἀφοῦ τὶς ἄφησα γιὰ νὰ πάω στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Σὲ ἐκείνη τὴ συνάντηση, ἔνιωσα γιὰ πρώτη φορά τὴν κριτική τοῦ Foulkes πρὸς μένα, καθὼς δήλωσε δημόσια ὅτι δὲν εἶχε τὴν αἴσθηση ὅτι εἶχα καταλάβει πλήρως τὴν ψυχοπαθολογία αὐτῶν τῶν γυναικών, ὅτι δὲν εἶχα λάβει ὑπ’ ὄψιν τὴν ἱστορικὴ καὶ Χιτλερικὴ περίοδο στὴν ὁποία εἶχαν ζήσει, κι ὅτι θεωροῦσε πώς δὲν εἶχα ἀκολουθήσει τὴν ὁμαδικο‐αναλυτικὴ κατεύθυνση. Ὁ Slavson, ὁ ὁποῖος ἐπίσης μίλησε κι ἀργότερα ἔγραψε γιὰ τὴν ἀντίδρασή του στὴν παρουσίασή μου, δήλωσε ὅτι δὲν θὰ εἶχε ἀναλάβει καμμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς γυναῖκες σὲ μία ὁμάδα: χρειαζόταν πολὺς χρόνος γιὰ μία τέτοια θεραπεία κι ὁ ἴδιος ἦταν ἀπολύτως σίγουρος ὅτι δὲν θὰ περιελάμβανε ποτὲ ψυχωσικοὺς ἤ ὁριακοὺς ἀσθενεῖς σὲ ὁμαδική θεραπεία. Παρ’ ὅλα αὐτά, λίγα χρόνια ἀργότερα, μὲ προσκάλεσε νὰ δώσω διάλεξη στὴ Νέα Ὑόρκη. Ἤμουν χαρούμενος ποὺ συμμετεῖχαν δυό ξεχωριστοὶ ὁμαδικοὶ ἀναλυτὲς στὴδιάλεξη, ποὺ ἀμφότεροι μοῦ δίδαξαν πάρα πολλά.

Ὁ E. James Anthony εἶναι ὁ συν‐συγγραφέας, μαζὶ μὲ τὸν S.H. Foulkes, τοῦ βιβλίου Introduction to Group‐Analytic Psychotherapy. Ὁ Anthony ἦταν ψυχαναλυτής, ὁ ὁποῖος ἐκπαιδεύθηκε στὸ Λονδῖνο ὅπου καὶ ξεκίνησε μία διαπρεπῆ καριέρα ὡς παιδοψυχοθερα‐πευτὴς καὶψυχίατρος. Σπούδασε τὴν παιδικὴ ἀνάπτυξη ὑπὸ τὸν Jean Piaget και, μετὰ τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο Maudsley, ἀνέλαβε μιὰ θέση στὸ Παιδοψυχιατρικὸ Τμῆμα τοῦ St. Louis, στὸ Missouri. Ἔχει ἀναπτύξει μεγάλο συγγραφικὸ ἔργο γιὰ τὴν ὁμαδικὴ ἀνάλυση, τὴν ψυχανάλυση καὶ τὴν παιδοψυχιατρική. Ἡ συνεργασία του μὲ τὸν Foulkes, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ ὁ ἐκπαιδευτής του, ξεκίνησε στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Northield καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 1950 ἔγινε ἱδρυτικὸ μέλος τῆς Ἑταιρείας Ὁμαδικῆς Ἀνάλυσης τοῦ Λονδίνου. Πρὸς τὸ τέλος τῆς καριέρας του ἔγινε διευθυντὴς τοῦ τμήματος ψυχοθεραπείας στὸ Νοσοκομεῖο Chestnut Lodge, ὅπου ὀργάνωσε ἕνα πρόγραμμα ὁμαδικῆς ψυχοθεραπείας γιὰ ἐφήβους ἐσωτερικοὺς ἀσθενεῖς.