Καθημερινή, Μάρτιος 2006

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2006

Ἡ ἔρευνα γιὰ τὸ πολυτονικό

Ἀγαπητὲ κ. Καρκαγιάννη,

Στὴν ἐκτενὴ ἐπιστολή του, τῆς 11ης Δεκεμβρίου 2005, ὁ κ. Θανάσης Τζαβάρας εἶναι σαφῶς ἀπαξιωτικὸς καὶ πρὸς τὸν κ. Θαλῆ Παπαδάκη, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ψυχολόγους τῆς ἔρευνας τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου γιὰ τὸ πολυτονικὸ. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἄρνησή τους ν’ ἀσχοληθοῦν περαιτέρω μαζί του, ἀλλὰ καὶ τὴ μετακύλιση τῆς ἀνταπαντητικῆς ὑποχρέωσης στὸν ὑπογράφοντα, ὡς συνομηλίκου, συναδέλφου του (ψυχιατρικῶς) καὶ κυρίου, "ἠθικοῦ αὐτουργοῦ" τῆς ἔρευνας. Ἐπιπρόσθετος λόγος βέβαια, εἶναι ὅτι καὶ ἄλλοι ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη ἔρευνα, κυρίως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι συστηματικὰ ἀποσιωποῦν, ἀσύστολα «προοδευτικολογοῦν» καὶ ἀνενδοίαστα διαστρέφουν. Γι’ αὐτοὺς καὶ γιὰ ὅλους τοὺς νεόκοπους «προοδευτικοὺς» δηλώνουμε ὅτι: ὅπως δὲν φοβηθήκαμε τοὺς παρακρατικοὺς ΜΑΥδες στὸ παρελθόν, ἔτσι, δὲν λογιαριάζουμε καὶ τοὺς μεταγενέστερους συμφεροντοθῆρες «ΜΑΗδες» (τοῦ ΄68, τοῦ Παρισιοῦ)!...

Θὰ (ξανα)ποῦμε λοιπὸν ὅτι ἡ ἔρευνα δὲν ἀφορᾶ τὴ δυσλεξία· οὔτε στὰ συμπεράσματά μας ἀναφέρεται κάτι τέτοιο. Πρόθεσή μας ἦταν νὰ ἐξηγήσουμε τὴν τρομακτικὴ αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ παιδιῶν μὲ μαθησιακὲς δυσκολίες καί, κυρίως, τὴν ἀλόγιστη χρήση τῆς διάγνωσης «δυσλεξία» ἰδίως ἀπὸ τὰ πολλαπλασιαζόμενα ΚΔΑΥ (ἔχουν φθάσει τὰ 40 καί, ὅπως λέγεται, ἕνα ἐξ αὐτῶν διέγνωσε, ὡς δυσλεκτικά, τὸ 80% τῶν παιδιῶν ἑνὸς νησιοῦ)!... Κοντολογίς, ἡ ἔρευνα ἀφορᾶ κάτι πολὺ εὐρύτερο καὶ οὐσιαστικώτερο: τὴ δυσμαθία.

Αὐτὲς οἱ παρατηρήσεις, καὶ ἡ γενικότερη γλωσσοπενία, μᾶς ὤθησαν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι, ἐνδεχομένως, αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ «δυσλεξίες» νὰ ὀφείλονταν καὶ στήν, αὐθαιρέτως, ἐπιβληθεῖσα γλωσσικὴ ἁπλοποίηση τοῦ 1982. Κι ἐπειδὴ δὲν συνηθίζουμε νὰ ἰδεολογικοποιοῦμε, σκεφτήκαμε νὰ συγκρίνουμε δύο ὁμάδες παιδιῶν τῆς Ἐξοπλιστικῆς Ἡλικίας (6-9 ἐτῶν). Τὰ παιδιά, ἀπὸ σχολεῖα τῆς Ἀττικῆς, ἦταν ὅλα φυσιολογικά, συνομήλικα καί, καθ’ ὅλα, συμβατὰ μεταξύ των, ἐκτὸς μιᾶς μόνον μεταβλητῆς: τῆς ἐκμάθησης ἤ μὴ τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, ἐπὶ ἕνα 2ωρο ἑβδομαδιαίως ὡς ἐξωσχολικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία εἶχαν προαποφασίσει τὰ παιδιά, ἤ οἱ γονεῖς, χωρὶς ἐξωτερική, δική μας, «ἐμπλουτιστικὴ» παρέμβαση∙ ἐμεῖς ἁπλῶς ἀξιολογήσαμε τὶς ψυχοεκπαιδευτικὲς μεταβολὲς στὶς δύο ὁμάδες, μὲ καθιερωμένες δοκιμασίες (tests) τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς χρονιᾶς καὶ μετὰ ἐννέα μῆνες, ὁπότε καὶ διαπιστώσαμε τὴν ὑπεροχὴ τῶν «πολυτονικῶν».

Τὰ ἀποτελέσματα ἀνακοινώθηκαν σὲ συνέδριο, στὸ καθιερωμένο 10λεπτο. Ὁ Τύπος, ὅμως, ἐξέλαβε τήν, ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, ἀπὸ ᾽μᾶς «δυσλεξία» ποὺ ἀφοροῦσε τὶς διαγνώσεις τῶν ΚΔΑΥ καὶ ὁρισμένων ἰδιωτικῶν κέντρων, ὡς κυριολεκτική, ὡς ἀναφερόμενη δηλαδὴ σὲ παιδιὰ πάσχοντα, συνήθως ἐκ γενετῆς, ἀπό αὐτὴ τὴ μαθησιακὴ δυσκολία, ἡ ὁποία ὅμως μ’ αὐτὲς τὶς διαγνώσεις, ἔχει πάρει τὴ μορφὴ ἐπιδημίας στὴν Ἑλλάδα.

Ὡστόσο γι΄ αὐτὴ τὴν παρανόηση, τοῦ Τύπου, δὲν ἐνοχλήθηκε κανεὶς (οὔτε καὶ ὁ κ. Τζαβάρας). Ἡ ἐνόχληση ἐκδηλώθηκε μόνον ὅταν, μετὰ ἑνάμισυ χρόνο, ἀσχολήθηκε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἡ ὁποία, δυστυχῶς, καὶ αὐτή ὅπως καὶ ὁ Τύπος, θεώρησε ὅτι τὸ μονοτονικὸ προκαλεῖ δυσλεξία. Τὴν παρανόηση αὐτὴ πάντως ἐμεῖς τὴν εἴχαμε ἤδη ἐπισημάνει σὲ μακροσκελὴ συνέντευξη ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ δύο συνέχειες στὸ περιοδικὸ «Ἄρδην» καί, ἐπιπλέον, ἐκδώσαμε καὶ τὸ 150 σελίδων βιβλίο «Ἡ Ἐκδίκηση τῶν Τόνων», μὲ σκοπὸ νὰ γίνουν γνωστὰ ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ἔρευνας, πρὸς χρῆσιν καὶ κρίσιν κάθε καλόπιστου ἐνδιαφερομένου.

Παρ' ὅλα αὐτά, ὁ κ. Τζαβάρας, κι ἐνῶ παραδέχεται ὅτι ἡ ἔρευνα ἔγινε «μὲ τοὺς κανόνες τῆς τέχνης», ἐν τούτοις, σὲ μία ἔκρηξη ἀκαδημαϊκῆς ἀδολεσχίας, θεωρεῖ ἀπαραίτητο νὰ παράσχει συμβουλές γιὰ τὰ μειονεκτήματα τῶν «ἐμπλουτιστικῶν» ἐρευνῶν, χωρὶς ὅμως καμμία ἀναφορὰ στὶς «φυσιολογικὲς ἔρευνες πεδίου», ὅπως ἡ δική μας. Προφανῶς, ὁ Θανάσης ἔχει ὑπ' ὄψιν του μόνον τὶς ἐμπλουτιστικὲς (ἤ «παρεμβατικὲς» κατὰ Τριχόπουλο) μελέτες ποὺ γίνονται μὲ σκοπὸ κυρίως τὴν ἀξιολόγηση φαρμάκων κ.ἄ. καὶ ἀγνοεῖ ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ «φυσικὲς» ἤ «φυσιολογικὲς» ἔρευνες πεδίου, ὅπως ἡ δική μας! ... Ἄς κοιτάξει γι' αὐτὰ ὁποιοδήποτε ἐγχειρίδιο ἐπιδημιολογίας, ὥστε νὰ ξαναθυμηθεῖ ὅσα, ὡς φοιτητές, διαβάζαμε στὸ 3ο ἔτος!

Ἀπαριθμεῖ ἀκόμη καὶ κάποιες ἔρευνες, ποὺ γίνονται «ὑπὸ τὴν καθοδήγησή του», οἱ ὁποῖες ὅμως δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὴ δυσλεξία, τὶς «δυσλεξίες» ἤ τὸ πολυτονικό. Ἴσως, μ΄ αὐτὸ ἐπιδιώκει νὰ δείξει ὅτι καὶ ἡ σχολή Μεθοδολογίας, Ἱστορίας καὶ Θεωρίας τῆς Ἐπιστήμης (Μ.Ι.Θ.Ε.), ἡ ὁποία τὸν στεγάζει, παράγει ἔργο ἐρευνητικό, γεγονὸς στὸ ὁποῖο οὔτε κατ' ὑπαινιγμὸν ἀναφερθήκαμε.

Ἡ ἔρευνά μας δὲν διεκδικεῖ τὸ ἀλάθητο, γι' αὐτὸ καλὸ θὰ εἶναι νὰ γίνουν κι ἄλλες ἔρευνες ἀπὸ τοὺς διαθέτοντες περισσότερα μέσα. Ὑπενθυμίζουμε πάντως ὅτι ἡ ἔρευνα αὐτὴ ποὺ ἀφορᾶ τὴ δυσμαθία, δηλαδὴ κάτι πολὺ σημαντικότερο ἀπὸ τὴ δυσλεξία, ἔγινε ἄνευ κρατικῶν ἤ εὐρωπαϊκῶν ἐπιχορηγήσεων, γι' αὐτό, οἱ ἀνιδιοτελῶς ἐργασθέντες ἀξίζουν κάποιας εὐγενικώτερης μεταχείρισης, παρ' ὅτι . . . ψυχολόγοι!...

Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

Ψυχίατρος